بر تن یوسف چنان بازو گشای

کین دم آهش بشنوم از دور جای

جمله تاریک است این محنت سرای

علم در وی چون جواهر ره نمای

رهبر جانت درین تاریک جای

جوهر علمست و علم جان فزای

جمله موسیقار زن، بلبل سرای

لحن داودی ایشان جان فزای

بحرکلی چون بجنبش کرد رای

نقشها بر بحر کی ماند بجای

هست حوتی نه سرش پیدا نه پای

درمیان بحر استغناش جای

شاه گفتش ای لطیف جان فزای

ازچه غرق خون شدی سرتابپای

در خم چوگان چه گویی، هیچ جای

می‌ندانم پای از سر، سر ز پای

بر من بیچاره این در برگشای

وین ز راه افتاده را راهی نمای

جمله را یک بینی ای مرد خدای

تا نه‌بینی ای پسر رشته دوتای

خیز و ترک دین احمدسازوآی

تاکه باشد لات و عزّایت خدای

اصلم از تون است و نیشابور جای

باشدم در مشهد سلطان سرای

رو حذر از آه خلقان خدای

ورنه آویزند در نارت ز پای

گفت جرمش را ببخش ای نیکرای

تو گذار این داوری را با خدای

اصل این آنست با خلق خدای

باطن خود را کنی خوش آشنای

شیخ با او گفت خود بنشین ز پای

حاجتت را خود روا سازد خدای

بود دربغداد شیخی نیک رای

خلعت عرفان گرفته از خدای

پس ده و دو پرده را بگشاد جای

تا کسی ننهد برون از پرده پای

عرش چون بویی نیافت از هیچ جای

عرش را کرسی بشد در زیر پای

برنداشت او چشم چون سوزن ز پای

یک سر سوزن نماند او هیچ جای