ذو الجناحا رو به سوی خیمه گاه

گو به زینب کای قرین درد و آه

او همه بر روی شه غرق نگاه

کش ندا آمد به گوش جان ز شاه

شد چو بی خود از رحیق عشق شاه

تاخت لشگر زی حریم خیمه گاه

بضعهٔ زهرا به صد فریاد و آه

پا برهنه تاخت سوی حربگاه

کای عجب در زیر خنجر خفته شاه

تو ستاده می کنی بر وی نگاه

چون صدای آشنا بشنید شاه

کرد با حسرت سوی خواهر نگاه

شه پیاده اسب نالان گرد شاه

مات بر نور رخش چشم سیاه

سوی خیمه شد روان از حربگاه

تن پر از پیکان و زین خالی ز شاه

یوسفی که رفت سوی صیدگاه

می نماید کِش فکندستی به چاه

زد پره بر گرد وی فوج سپاه

قرص مه شد در پس ابری سیاه

گفت سالار سپه فردا به گاه

اسب باید تاختن بر جسم شاه

سینه ای که بد نبی را بوسه گاه

زیر پای باره خواهد شد تباه

خیل گرگان تاخت سوی رزمگاه

تا کند آن پیکر عریان تباه

زینب آمد بر سر بالین شاه

خاست محشر از قران مهر و ماه

کرد آن بانوی ستر و عزّ و جاه

خیره با حسرت به روی شه نگاه

پوشش محمل ز دیبای سیاه

شُقّه ها بر فرقشان از دود آه

ای خطیب چرخ چون شد کشته شاه؟

چون نشد گیتی ز نفرینت تباه؟

انجمن گشتند گرد دخت شاه

گلرخان چون هاله گرد قرص ماه

از فغان بانوان در خیمه گاه

شد فضا پر ناله ماهی تا به ماه

دید کز سهم حوادث جسم شاه

چون دل زهره (؟) است صد چاک و تباه