شیر را خرگوش در زندان نشاند

ننگ شیری کو ز خرگوشی بماند

پس علیکش گفت و او را پیش خواند

ایمنش کرد و به پیش خود نشاند

باز بر موجود افسونی چو خوانْد

زو دو اسپه در عدم موجود راند

تا به گوش ابر آن گویا چه خوانْد

کو چو مَشک از دیدهٔ خود اشک راند

کوه یحیی را نه سوی خویش خواند

قاصدانش را به زخم سنگ راند

تا بدانی هر که را یزدان بخواند

از همه کار جهان بی‌کار ماند

پیر دامن را ز گفت و گو فشاند

نیم گفته در دهان ما بماند

دست او را حق چو دست خویش خواند

تا ید الله فوق ایدیهم براند

چون شما را حاجت طاحون نماند

آب را در جوی اصلی باز راند

روبه آن دم بر زبان صد شکر راند

که مرا شیر از پی آن گرگ خواند

گر بخواهد سوی کلیات راند

ور بخواهد حبس جزویات ماند

خانقه خالی شد و صوفی بماند

گرد از رخت آن مسافر می‌فشاند

نامشان از رشک حق پنهان بماند

هر گدایی نامشان را بر نخواند

آن زمان کین جان حیوانی نماند

جان باقی بایدت بر جا نشاند

یوسفان از رشک زشتان مخفی‌اند

کز عدو خوبان در آتش می‌زیند

بر نشان پای آن سرگشته راند

گرد از پرّهٔ بیابان برفشاند

گفت ای خر اندرین باغت کی خواند

دزدی از پیغامبرت میراث ماند

های هویی کرد شیخ باز راند

کودکان را باز سوی خویش خواند

چون تو را شه ز آستانه پیش خواند

باز سوی آستانه باز راند

غوره‌ای کو سنگ‌بست و خام ماند

در ازل حق کافر اصلیش خواند