باش تا روزی که آن فکر و خیال

بر گشاید بی‌حجابی پر و بال

می‌زهاند کوه از آن آواز و قال

صد هزاران چشمهٔ آب زلال

در درون دل در آید چون خیال

پیش او مکشوف باشد سر حال

زان همی‌گرداندت حالی به حال

ضد به ضد پیداکنان در انتقال

تا که خوفت زاید از ذات الشمال

لذت ذات الیمین یرجی الرجال

کی بروید سبزهٔ ذوق وصال

کی بجوشد چشمه‌ها ز آب زلال

لیک هرگز مست تصویر و خیال

در نیابد ذات ما را بی مثال

با کی می‌گویی تو این با عم و خال

جسم و حاجت در صفات ذوالجلال

بس ثنایت گفتمی ای خوش خصال

گر مرا یک رمز می‌گفتی ز حال

دوستی ابله بود رنج و ضلال

این حکایت بشنو از بهر مثال

گفت موسی با یکی مست خیال

کای بداندیش از شقاوت وز ضلال

گفت چون از جد و بندم وز جدال

در دل او بیش می‌زاید خیال

دید پیری با قدی همچون هلال

دید در وی فر و گفتار رجال

پیش او بنشست و می‌پرسید حال

یافتش درویش و هم صاحب‌عیال

مشورت با نفس خویش اندر فعال

هرچه گوید عکس آن باشد کمال

کرم کاندر چوب زاید سست‌حال

کی بداند چوب را وقت نهال

بی‌حدی تو در جمال و در کمال

در کژی ما بی‌حدیم و در ضلال

تا دهد جان را فراقش گوشمال

جان بداند قدر ایام وصال

پس مگو جمله خیالست و ضلال

بی‌حقیقت نیست در عالم خیال

هیچ چاره نیست از قوت عیال

از بن دندان کنم کسپ حلال