سخرهٔ حس‌اند اهل اعتزال

خویش را سنی نمایند از ضلال

او جمیلست و محب للجمال

کی جوان نو گزیند پیر زال

کاندرین چشم منیر بی زوال

از حقایق راه کی یابد خیال‌؟

چشم من چون سرمه دید از ذوالجلال

خانهٔ هستی‌ست نه خانهٔ خیال

تا هلال روزه را گیرند فال

آن یکی گفت ای عمر اینک هلال

گفت تر کن دست و بر ابرو بمال

آنگهان تو در نگر سوی هلال

یک زمان بگذار ای همره ملال

تا بگویم وصف خالی زان جمال

لازم آمد باز رفتن زین مقال

سوی آن افسانه بهر وصف حال

مُشک را بر تن مزن، بر دل بمال

مُشک چه‌بْوَد نام پاک ذوالجلال

مرد میراثی چه داند قدر مال؟

رستمی جان کند و مجان یافت زال

کرد اشارت با غریمان کین نوال

نک تبرک خوش خورید این را حلال

شیخ فرمود آن همه گفتار و قال

من بحل کردم شما را آن حلال

گفت زاهد از دو بیرون نیست حال

چشم بیند یا نبیند آن جمال

گر ترازو را طمع بودی به مال

راست کی گفتی ترازو وصف حال

آدمی را فربهی هست از خیال

گر خیالاتش بود صاحب‌جمال

چون نیابد صورت آید در خیال

تا کشاند آن خیالت در وبال

اندک اندک می‌ستانند آن جمال

اندک اندک خشک می‌گردد نهال

گر بدیدی کارگاه لایزال

دست و پایش خشک گشتی ز احتیال

گوش دلاله‌ست و چشم اهل وصال

چشم صاحب حال و گوش اصحاب قال

نقل اعراضست این بحث و مقال

نقل اعراضست این شیر و شگال