راست ناید بر شتر جفت جوال

آن یکی خالی و این پر مال مال

زانک درویشان ورای ملک و مال

روزیی دارند ژرف از ذوالجلال

گر ترا آید برین نکته سئوال

رنگ کی خالی بود از قیل و قال

پس ز دفع خاطر اهل کمال

جان فرعونان بماند اندر ضلال

عاشق حقست او بهر نوال

نیست جانش عاشق حسن و جمال

حاجت او فهمشان شد بی مقال

کار ایشان بد عطا پیش از سئوال

باز هستی تنگ‌تر بود از خیال

زان شود در وی قمر همچون هلال

می‌کشدشان بی تکلف در فعال

بی‌خبر ذات الیمین ذات الشمال

نقصها آیینهٔ وصف کمال

و آن حقارت آینهٔ عز و جلال

زان نمی‌پرد به سوی ذوالجلال

کو گمانی می‌برد خود را کمال

علتی بتر ز پندار کمال

نیست اندر جان تو ای ذو دلال

تن همی‌نازد به خوبی و جمال

روح پنهان کرده فر و پر و بال

پنجه زد با موسی از کبر و کمال

آنچنان شد که شنیدستی تو حال

از صفت وز نام چه زاید خیال

و آن خیالش هست دلال وصال

دستها ببریده اصحاب شمال

وا نمایم رنگ کفر و رنگ آل

آمدند از بهر نظاره رجال

در میانشان آنک بد صاحب‌خیال

تا کشیدت اندرین انواع حال

که نبودت در گمان و در خیال

من چو تیغم پر گهرهای وصال

زنده گردانم نه کشته در قتال

مرگ بی مرگی بود ما را حلال

برگ بی برگی بود ما را نوال

چشم حس را هست مذهب اعتزال

دیدهٔ عقلست سنی در وصال