مقبل آن مردی که شد زین جفت طاق

پشت بر وی کرد و دادش سه طلاق

خم مشو پیش توانگر همچو طاق

تا نگردی یار با اهل نفاق

دور باش ای خواجه از اهل نفاق

در جهنم دان منافق را وثاق

چند پاره دفتر از درد فراق

ساختم از خویشتن در اشتیاق

وارهان ما را تو از جور فراق

در میانه من شدم بر اشتیاق

درد باید درد بی حد از فراق

هر زمان در راه او پر اشتیاق

ای بسا بردرد و سودای فراق

داده جان خویشتن در اشتیاق

در فراقت طاقت من گشت طاق

مستغاث از جور و بیداد ازفراق

جفت اندوه و فغانم روز و شب

تا بماندَستَم، من از وصل تو طاق

جز خیال تو ندارم هم نشین

[...]

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

تا بگویم شرح درد اشتیاق

اختران تافته بر چار طاق

لحظه لحظه مبتلای احتراق

گفت می‌شاید که من در اشتیاق

جان دهم اینجا بمیرم در فراق

یک دو پندش داد طوطی بی‌نفاق

بعد از آن گفتش سلام الفراق

صبر کن بر کار خضری بی نفاق

تا نگوید خضر رو هذا فراق

خام را جز آتش هجر و فراق

کی پزد کی وا رهاند از نفاق

وا گشایم هفت سوراخ نفاق

در ضیای ماه بی خسف و محاق

پس چه باشد مکه و شام و عراق

که نماید او نبرد و اشتیاق

تو شدی بیهوش و افتادی به طاق

بی‌خبر گفت اینت سالوس و نفاق

تا توانی پا مَنِه اندر فَراق

اَبْغَضُ الْاَشْیاء عِندي الطَّلاق

گفت صوفی را برو سوی وثاق

یک گلیم آور برای این رفاق

کای شریف من برو سوی وثاق

که ز بهر چاشت پختم من رقاق