بودم و هرگز نبودم بی خلاف

این زمان گفتم حدیث بی گزاف

هر که آمد اندر آنجا بی خلاف

راه باید کرد او را بی گزاف

عاقبت دیدن نباشد دست‌باف

ورنه کی بودی ز دینها اختلاف

قوت از حق خواهم و توفیق و لاف

تا به سوزن بر کَنم این کوه قاف

سنگ و آهن را مزن بر هم گزاف

گه ز روی نقل و گه از روی لاف

من چرا پیغام خامی از گزاف

بردم از بی‌دانشی و از نشاف

پس بزرگان این نگفتند از گزاف

جسم پاکان عین جان افتاد صاف

حق آن کف حق آن دریای صاف

کامتحانی نیست این گفت و نه لاف

جود می‌جوید گدایان و ضعاف

همچو خوبان کآینه جویند صاف

ظل او اندر زمین چون کوه قاف

روح او سیمرغ بس عالی‌طواف

امرِ کن یک فعل بود و نون و کاف

در سخن افتاد و معنی بود صاف

چون که لقمان را در آمد قی ز ناف

می بر آمد از درونش آب صاف

در خزان چون دید او یار خلاف

در کشید او رو و سر زیر لحاف

رفتن یک منزلی بر بوی ناف

بهتر از صد منزلِ گام و طواف

شیخ فارغ از جفا و از خلاف

در کشیده روی چون مه در لحاف

این سزای آنک یابد آب صاف

همچو خر در جو بمیزد از گزاف

لقمهٔ زندانیان خوردی گزاف

بر دل خلق از طمع چون کوه قاف

اندرون خانه‌اش موسی معاف

وز برون می‌کشت طفلان را گزاف

فحش آغازید و دشنام از گزاف

گفت او دیوانگانه زی و قاف

این دلم هرگز نلرزید از گزاف

نور حقست این نه دعوی و نه لاف