پای او افراشتند اینجا چنانک

تو براز کون راژها افراشتی

دانهٔ لطف معانی داشتی

در میان جان آدم کاشتی

در جهان این تخم را کی کاشتی

حیف اوقاتی که ضایع داشتی

هر که با عشق تو دارد آشتی

حبّ حیدر در دلش خود کاشتی

جنگ را بگذار و خوش کن آشتی

نیک بین چون تخم نیکی کاشتی

خلق گفتندش که روزه داشتی

معده را از آب چون انباشتی

گه کنی با اهل معنی آشتی

گه به جان تخم محبت کاشتی

چونکه جام نیستی برداشتی

تخم هستی را دگر نی کاشتی

چون تو جام نیستی برداشتی

تخم هستی در درون کم کاشتی

گرگ را تو بر سرم بگماشتی

گر بفرمائی کند گرگ آشتی

همّتی را بر همه بگماشتی

«لاتذر» گفتی و کس نگذاشتی

پیش ازینم خوشترک می‌داشتی

تا چه کردم؟ کز کفم بگذاشتی

باز بر خاکم چرا می‌افگنی؟

چون ز خاک افتاده را برداشتی

من هنوز از عشق جانی می‌کنم

[...]

خاک امین و هر چه در وی کاشتی

بی‌خیانت جنس آن برداشتی

گفت بر من تیغِ تیز افراشتی

از چه افکندی مرا بگذاشتی؟

خدمت خود را سزا پنداشتی

تو لوای جرم از آن افراشتی

شکر طوفان را کنون بگماشتی

واسطه‌ی اطلال را بر داشتی

که‌آسمان را منتظر می‌داشتی

تخم ‌«فردا ره روم‌» می‌کاشتی

عنکبوت ار طبع عنقا داشتی

از لعابی خیمه کی افراشتی

ور بکلی بی‌مرادت داشتی

دل شدی نومید امل کی کاشتی

بیشتر زان ملک که اکنون داشتی

کان بد اندر جنگ و این در آشتی