ای صلابت راز ره بردار تو

دیدهٔ جان یقین بگمار تو

معرفت شد خوار از گفتار تو

شرم میدارد وی از کردار تو

می‌نداند هیچکس اسرار تو

می نه بیند هیچکس هنجار تو

گفت ای پرسنده این اسرار تو

زین سخن گفتی و در گفتار تو

عشق بنماید ترا اسرار تو

عقل بنماید ترا گفتار تو

آتش طبعی ز ره بردار تو

دیده عشق یقین بگمار تو

آن زمان که می‌شوی بیمار تو

می‌کنی از جرم استغفار تو

خدمت اکسیر کن مس‌وار تو

جور می‌کش ای دل از دلدار تو

هر که اوشد آشنا و یار تو

شد حقیر و خوار در دیدار تو

حجت انکار شد انشار تو

از دوا بدتر شد این بیمار تو

که موافق هست با اقرار تو

تا منافق‌وار نبود کار تو

ای عجب کو لعل شکربار تو

وان جوابات خوش و اسرار تو

گر کشم بار کسی هم بار تو

ور خورم خاری هم از گلزار تو

گر تو را از من فراغت حاصلست

چون فراغت باشدم از کار تو

یک نظر از لطف گر بر ما کنی

[...]

نیستی غالب ولی پندار تو

می دهد بر باد کار و بار تو

گشته جمله طالب دیدار تو

جان هر یک واقف اسرار تو

عاشقم من بر تو و کردار تو

جان فدای نور تو و نار تو

هم بود در روز وحدت یار تو

هم بود در شام غم غمخوار تو

رفت از یادم بهشت و نار تو

من نمی خواهم بجز دیدار تو

گریهٔ کس هم نیاید کار تو

جز خراش سینهٔ پر خار تو

داد از کردار ناهنجار تو

تا چه آرد پیش تو کردار تو