آنک او را نبود از اسرار داد

کی کند تصدیق او نالهٔ جماد

گفت در باطن خدایا از تو داد

محتسب بر پیرکی چنگی فتاد

زین نسق می‌گفت با لطف و گشاد

در میانه گریه‌ای بر وی فتاد

کم بودشان رقت و لطف و وداد

زانک حیوانیست غالب بر نهاد

بندهٔ خود خواند احمد در رشاد

جمله عالم را بخوان قل یا عباد

عاقل از سر بنهد این هستی و باد

چون شنید انجام فرعونان و عاد

هر که او از صُلب فطرت خوب زاد

آینه در پیش او باید نهاد

هست ازل را و ابد را اتحاد

عقل را ره نیست آن سو ز افتقاد

بعد از آن یا حسرتا شد یا عباد

بر شما محتوم تا یوم التناد

چون شما تاریک بودم در نهاد

وحی خورشیدم چنین نوری بداد

ابر موسی پر رحمت بر گشاد

پخته و شیرین بی زحمت بداد

که نیم کوهم ز حلم و صبر و داد

کوه را کی در رباید تند باد

نقش من از چشم تو آواز داد

که منم تو تو منی در اتحاد

رفت و از آخر نکرد او هیچ یاد

خواب خرگوشی بدان صوفی بداد

روز شد خادم بیامد بامداد

زود پالان جست بر پشتش نهاد

مر مرا تقلیدشان بر باد داد

که دو صد لعنت بر آن تقلید باد

گفت پیغامبر خداش ایمان نداد

هر که را صبری نباشد در نهاد

زین چنین قحط سه‌ساله داد داد

ظل مولانا ابد پاینده باد

چونک اسمعیل در جویش فتاد

پیش دشنهٔ آبدارش سر نهاد

پور ادهم مرکب آن سو راند شاد

گشت او سلطان سلطانان داد