ای ز وصلت ماهیان در زیر آب

جمله خاموشند در جویان صواب

شهر شیطان را بکن کلی خراب

شهر ما جانست و دیگرها خلاب

عام را با طالبان دل کباب

کی بود وصلت در این دیر خراب

سر نهادند آن همه رفتند خواب

چون شدند از خواب حاجت شد به آب

لؤلؤ افشان کرد بر فرقش سحاب

کین غزل خوش گفتی ای در خوشاب

علم را اعزاز کردن بی حساب

خلق را دادن جواب با صواب

نیک بختان را بود رای صواب

آنکه بد رایست باشد در عذاب

گر تو را از دوستان آید عتاب

کم بقا دارد چو خط بر روی آب

خادمان را هست در جنت مآب

روز محشر بی حساب و بی عذاب

گردن از حکم خدای خود متاب

تا نمانی روز محشر در عذاب

آفتاب از شوق تو در تک و تاب

خیمه کرده بی ستون و بی طناب

ملکت نمرود را گردان خراب

رو ز ابراهیم یک دم بر متاب

از حیات طیبه جانی بیاب

صورت مایی بکن یکسر خراب

خالق آفاق من فوق الحجاب

بر ید قدرت چنین کرد انقلاب

تخت هرجائی روان مانند آب

انگبین ناب با شیر و شراب

بار دیگر کرد حق، با او خطاب

تا چراخاموش گشتی در جواب

دیر صورت زود گردانی خراب

تا بتابد از درونت آفتاب

آن شب او را در قفس کردش بخواب

روز دیگر چون برآمد آفتاب

بُد طفیل خنده او آفتاب

گریهٔ او بود امطار سحاب

بعد از آن کردم ورا اندر کتاب

بود سالش عین ایام شباب