می‌رود سرو من و رفتار می‌ماند به دل

وز گل رخسار او صد خار می‌ماند به دل

جان چو از تن شد برون در دل نمی‌ماند فغان

در فراق او فغان زار می‌ماند به دل

نیش‌های تیر هجرانش ز بهر یادگار

[...]

باز در دیر مغان آه و فغان آورده‌ام

عالمی را از فغان خود به جان آورده‌ام

از گناه توبه با زنار گبر خویش را

دست و گردن بسته در دیر مغان آورده‌ام

هرچه میخواهی به این رسوا بکن ای مغبچه

[...]

کنج تاریک غمت را تا به کی مسکن کنم

باشد از شمع رخت آن خانه را روشن کنم

گر توان کردن می گلرنگ در کوی تو نوش

خار در چشمم اگر یاد گل و گلشن کنم

دشمن جان خودم کز تو به لاف دوستی

[...]

گفت راهم را بروب آن سیمبر گفتم به چشم

گفت دیگر ره بزن آبش دگر گفتم به چشم

گفت اگر روزی ز زلف دور ماندی و جدا

گریه می‌کن ز اول شب تا سحر گفتم به چشم

گفت اگر بر یاد لعلم باده گلگون خوری

[...]

گرچه دوش از داغ هجران آتشین تب داشتم

سوز این آتش فزونتر بود کامشب داشتم

درد و ضعفم هر دو مهلک بود گر میآمدی

پرسه را اسباب جان دادن مرتب داشتم

از تو و خود در زمان هجر و ایام فراق

[...]

چون بیاد لعل او میل می گلگون کنم

ساغر دوران ز خوناب جگر پر خون کنم

از پی دفع خمار مفلسان میکده

گر ندارم وجه می سجاده را مرهون کنم

طرح آبادی به می گر افکنم باشد چنانک

[...]

بر در دیر مغان هرروز خدمت می‌کنم

صد تفاخر زین شرف بر اهل دولت می‌کنم

پیر دیرم گر به هر عمری دهد یک جام می

سال‌ها از مستی آن باده عشرت می‌کنم

تا ندانندم که از عشق که مجنونم چنین

[...]

در خرابات ار شبی میل قدح کمتر کنم

عذر آن را روزها اندر سر ساغر کنم

خواهم از داغ جفا وز زخم گردون لاله‌وار

خاک و خون بر سر کنم وز خاک و خون سر بر کنم

تا که در آتشگه دیر مغانم شعله‌سان

[...]

من هلاک از هجر و آن مه دلستان دیگران

زنده بودن کی توان ممکن به جان دیگران

حال خود را کی بود خود عرضه دارم زان که هست

اعتمادم بیش بر شرح و بیان دیگران

باشدم صد گونه تهمت وه که رنجورند خلق

[...]

هست الف گفتیم آن بالا برید از ما سخن

پیش آن بدخوی نتوان گفت الف بالا سخن

یک سخن گوید ز وصلم با هزاران انتظار

گرچه ناید زو در آئین وصال الا سخن

مرده بودم یک سخن گفتی و جانم تازه شد

[...]

نیست در دیر مغان بدمست بی‌باکی چو من

از گریبان تا به دامن پیرهن‌چاکی چو من

آنچنان کاندر کمال حسن پاکی چون تو نیست

یافت نبود در کمال عشق هم پاکی چو من

غم چو نبود از غم عشقت به عالم صعب‌تر

[...]

چون شده شرمنده روی آفتاب از روی تو

باشد آن پوشیدنش رو در سحاب از روی تو

گل اگر نبود رخت پس وقت تعجیل خرام

از عرق بهر چه ریزان شد گلاب از روی تو

لعل و رویت را چو دیدم گشته‌ام مست خراب

[...]

هست رویت چون گل و خال لبت بالای او

چون حریر آل کز عنبر بود تمغای او

مرغ دل را زان به سوی گلشن وصلت هواست

تا نگردد رنجه خاک آن چمن در پای او

با قبای لاله گون در جلوه شد گویا که آب

[...]

از من آواره در کویت فغانی مانده

بی نشانی رفته و از وی نشانی مانده

خان و مان در کوی تو درباختم بنگر کنون

خان و مان گم‌گشته و بی‌خانمانی مانده

گرچه مردم در سر کوی وفا اینهم بس است

[...]

ای شب غم چند در هجران یارم می‌کشی

زنده می‌دارم ترا بهر چه زارم می‌کشی

خونم ای گردون بحل بادت اگر از روی لطف

زیر پای رخش آن چابک‌سوارم می‌کشی

اختیارم نیست در جان دادن اندر پیش تو

[...]

حاجبان شب چو شادروان سودا افکنند

جلوه در خیل بتان ماه سیما افکنند

صد هزاران کرم شبتاب از شبستان سپهر

لمعها بر پرده شبگون غبرا افکنند

هر زمان صد گونه اشکال بدیع از کلک صنع

[...]

آتشین لعلی که تاج خسروانرا زیورست

اخگری بهر خیال خام پختن در سرست

شه که یاد از مرگ نارد زوست ویرانی ملک

خسرو بی عاقبت خسر بلاد و کشورست

قید زینت مسقط فرو شکوه خسرویست

[...]

ز آشنایان آن قدر رنج و الم دیدم که نیست

میل آن اکنون که با خود نیز باشم آشنا

دل خراش و جان عنا بیند از ایشان گوئیا

هست یک نصف از خراش دل دگر نصف از عنا

هر کرا گفتی انیس و ساختی مأیوس طبع

از غمش صد داغ بر جان جفاکش بوده است

انس با هر کس گرفتم سوخت جانم را ز جور

سهو کردم آنکه گفتم انس آتش بوده است

گر کسی یار موافق دارد ای دل باک نیست

گر ز دوران مخالف خان زاری باشدش

در دو غم نبود کسی را از جفای دهر اگر

درد را همدرد و غم را غمگساری باشدش