ای زمین را از رخت ، چون آسمان ، فرو بها

بوسه ای را از لبت ملک زمین زیبد بها

یک زمان دو زلف را زان روی چون مه دور کن

تا زمین را بیش گردد ز آسمان فرو بها

گر زمانی چون زمین نزدیک من گیرد قرار

[...]

باز طفلان چمن را حله می بافد صبا

نو عروسان طبیعت یافتند از نم نما

نقشبندان ربیعی خامه ها برداشتند

می نگارند از ریاحین هر یکی نقشی جدا

یوسف گل برقع از پیش دو عارض بر گرفت

[...]

ای زده لبیک شوق از غایت صدق و صفا

بسته احرام وفا در عالم خوف ورجا

ای زنقص نقض فارغ حکم تو گاه نفاذ

وی زننک فسخ ایمن عزم تو وقت مضا

ای چو ابراهیم آزر کرده فرزندی فدی

[...]

تا تو از هستی خود، خود را نگردانی جدا

هودج جان چون نهی در بارگاه کبریا

درکش انگشت از نمکدان جهان تا چون نمک

کم شوی از پختگان آتش وحدت جدا

کاسه ها کرده ست بر خوان امید اما تهیست

[...]

هرکسی محراب کردست آفتاب وسنگ و چوب

من کنون محراب کردم آن نگارین روی را

در شب تاریک برداری نقاب از روی خویش

مرد نابینا ببیند باز یابد راه را

با تو در فقر و یتیمی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود با خلق ما

مادری کن مر یتیمان را بپرورشان بلطف

خواجگی کن سائلان را طمعشان گردان وفا

با تو در فقر و یتیمی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود بر خلق ما

ای یتیمی دیده اکنون با یتیمان لطف کن

ای غریبی کرده اکنون با غریبان کن سخا

ای برادر روی ننماید عروس دین ترا

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

ماه را آن جاه نبود کو ترا گوید که چون؟

زهره را آن زهره نبود کو ترا گوید چرا؟

نی خدا از چاه جاه حاسدان از روی فضل

بر کشید و بر نشاندت بر بساط کبریا؟

ای یتیمی کرده اکنون با یتیمان کن تو لطف

ای غریبی کرده اکنون با غریبان کن سخا

با تو در فقر و یتیمی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود با خلق ما

مادری کن مر یتیمان را بپرورشان بلطف

[...]

مادری کن مر یتیمان را بپرورشان بلطف

خواجگی کن سائلان را طمعشان گردان وفا

با تو در فقر و غریبی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود بر خلق ما

ای محمد اینجهانی و ان جهانی نیستی

لا جرم اینجا نداری صدر و آنجا متّکا

هر کجا گام تو آمد افتخار آرد زمین

هر کجا گام تو آمد انقیاد آرد سما

و الضّحی میخوان و میدان قصد آن چندان حسود

[...]

جان پاکان گرسنه عدل تو بود از دیر باز

سفره اندر سد ره بنهادی و در دادی صلا

ای یتیمی دیده اکنون با یتیمان لطف کن

و ای غریبی کرده اکنون با غریبان کن سخا.

نیکو سخنی که آن عزیزی در نظم آورده و گفته:

نی تو درّی بودی اندر بحر جسمانی یتیم؟

دیو را دیوی فروریزد همی در عهد تو

آدمی را خاصه با عشق تو کی ماند جفا؟

ای برادر روی ننماید عروس دین ترا

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

جوشن صورت برون کن در صف مردان درآ

دل طلب کز دار ملک دل توان شد پادشا

تا تو خود را پای بستی باد داری در دو دست

خاک بر خود پاش کز خود هیچ نگشاید تو را

با تو قرب قاب قوسین آنگه افتد عشق را

[...]

کار من بالا نمی‌گیرد در این شیب بلا

در مضیق حادثاتم بستهٔ بند عنا

می‌کنم جهدی کزین خضرای خذلان بر پرم

حبذا روزی که این توفیق یابم حبذا

صبح آخر دیده‌ای؟ بختم چنان شد پرده در

[...]

نیست اقلیم سخن را بهتر از من پادشا

در جهان، ملک سخن‌راندن مسلّم شد مرا

مریم بکر معانی را منم روح القدس

عالم ذکر معالی را منم، فرمان‌روا

شه‌ طًغان عقل را نایب منم، نعم الوکیل

[...]

از سر زلف تو بوئی سر به مهر آمد به ما

جان به استقبال شد کای مهد جان‌ها تا کجا

این چه موکب بود یارب کاندر آمد شادمان

بارگیرش صبح دم بود و جنیبت کش صبا

در میان جان فروشد بر در دل حلقه زد

[...]