شیخ ما دیشب هوای خانهٔ خمّار داشت

هیچ دانید ای حریفان با که آنجا کار داشت

مست و بی خود شد برون از خانه دیشب آن صنم

از حریفان تا که یارب بخت برخوردار داشت

آنکه دیدی سرگران از بزم ما بگذشت دوش

[...]

شد جوان دوران و سر زد سبزه و آمد بهار

وقت غم بگذشت ساقی خیز و ساغر را بیار

شیوه ی دین داری و عقل است یاران را قرین

می کشی و عشق بازی و جنون ما را شعار

عاشقان و کوی یار و میکده نعم المقر

[...]

همچو بلبل گر من بی دل زبانی داشتم

روز وصل از شام هجران داستانی داشتم

در به روی من چنین محکم مبند ای باغبان

پیش از این من هم به اینجا آشیانی داشتم

از پس عمری مرا خواندی و آن هم با رقیب

[...]

مژده ای دل خیمه بیرون از جهان خواهم زدن

خیمه بر بالای هفتم آسمان خواهم زدن

بارگه بالاتر از کون و مکان خواهم کشید

پنج نوبت بر فراز لامکان خواهم زدن

آشیان در شاخسار قدس او خواهم کشید

[...]

ساقیا امشب مرا زان آب رمّانی بده

جامها پی در پی از آبی که می دانی بده

چون شدم من مست و بی خود زان دو لعلم بوسه ها

آشکارا گر نمی خواهی به پنهانی بده

شد تهی دلها ز عشق و بسته شد میخانه ها

[...]

ای خدا خواهم برون از هر دو عالم عالمی

تا ز رنج جسم و جان آنجا بیاسایم دمی

این خمار کهنه ی ما را کجا باشد علاج

از سبو تا خم دریغا گر ز می بودی یمی

زخم دل را مرهمی جستم طبیبی دید و گفت

[...]

راست گویم من اگر خود مرد دهقان بودمی

هر درختی غیر تاک از باغها بدرودمی

پس به جای هر درختی تا ککی بنشاندمی

نیز صد تاک دگر بالله بر آن افزودمی

بهر هر تاکی پس از میخانه چون ببریدمی

[...]

راه نومیدی گرفتم رحمتم دل می دهد

کای گنه کاران هنوز امید عفوست از کریم

آنکه جان بخشید و روزی داد و چندین فضل کرد

هم ببخشاید چو مشتی استخوان بیند رمیم

سالها باید که تا صاحبدلی پیدا شود.

بو سعید اندر خراسان یا اویس اندر قرن

ترک جان گفتم نهادم پا به صحرای طلب

تا در این وادی مرا از تن برآید جان ز لب

الحذر غافلان زین وحشت آباد الحذر

الفرار ای عاقلان زین دیو مردم الفرار

ای عجب دلتان نه بگرفت و نشد جانتان ملول

زین هواهای عفن وین آب های ناگوار

عرصه ای نادلگشا و بقعه ای نا دلپسند

[...]

در سفالین کاسه رندان به خواری منگرید

کاین حریفان خدمت جام جهان بین کرده اند

به یاد حق از خلق بگریخته

چنان مست ساقی که می ریخته

اهل کام و ناز را، در کوی رندان راه نیست

رهروی باید جهانسوزی نه خامی بی غمی

تا بود آگاه از احوال هر نزدیک و دور

بر فراز تخت از آنجا داده ایزد شاه را

هر که آمد گو بیا و هر که خواهد گو برو

کبر و ناز حاجب و دربان در این درگاه نیست

قلب روی اندود نستانند در بازار حشر

خالصی باید که از آتش برون آید سلیم

قلب روی اندوده نستانند در بازار حشر

خالصی باید که از آتش برون آید سلیم

جز محبت هر چه بردم سود در محشر نداشت

دین و دانش عرضه کردم کس به چیزی برنداشت

کوی جانان را که صد کوه و بیابان در ره است

رفتم از راه دل و دیدم که ره یک گام بود