بصد دل عاشقست او بر غلامی

در افتادست چون مرغی بدامی

بخوردی خون جان من تمامی

که نوشت باد ای یار گرامی

سکندر گفت اگر خواهی طعامی

مرا باشد ازان عالی مقامی

بتضمین بشنوید این بیتِ نامی

اگرذکری دهد این را تمامی

اگردر قرب این حضرت خرامی

بسوزی پر چه مرد این مقامی

و گر داری ازین برتر مقامی

تو داری اندرین قربت نظامی

به بازار تکبر می‌خرامی

نیارد گفت کس با تو چه نامی

مگردان هیچ احمق را گرامی

که احمق در غلط افتد ز خامی

خدایا گفت این هر دو گرامی

به فضلت مهر بر نه بر تمامی

میان زیرکان شاه گرامی

بعدل و خلق گیرد نیکنامی

چه گر بودش مراد و شادکامی

نبودش هیچ فرزند گرامی

زن مه مرد را گفت ای گرامی

سرآمد بر دل من شادکامی

سزد از ترک خورشیدش غلامی

که قیصر زاد روم است این گرامی

دل مِه مرد از آن دُرّ گرامی

چو دریا موج میزد شادکامی

بگل گفت ای چو جان من گرامی

بگردانیده روی از شادکامی

چو زین معنی بگل آمد پیامی

که شاه آن مرغ را بنهاده دامی

نهاده می بصد عقل دامی

شده سرمست هر موی از مسامی

زعیش و خوشدلی و شادکامی

یکی صد شد جمال آن گرامی

فغان میکرد و میگفت ای گرامی

چرا کردی برفتن تیز گامی

برون شد شاه با لشکر تمامی

باستقبال فرزند گرامی