عیش شیرینشان ز دوغ ترش

فارغان از فروغ دانش و هش

سیبویهش شدی بز اخفش

ریش جنبان ازان فواید خوش

شاه گفت ای دلت به دانش خوش

وز تو روشن ضمیر دانش کش

عار اگر می کشی از آنان کش

که بود فخر و عار از آنان خوش

زان ترش آشهای صفرا کش

برده طعمش ز اهل صفرا هش

روز هیجا که از غبار سپاه

طلعت مهر و مه نهان بادش

آمد آن دلبر قلندر روش

فارغ از مصحف و عمامه وفش

سوخت ادراک علم و فتوی را

بمی ارغوان چون آتش

ساغری پرشراب احمد کرد

[...]

زهر در دست دوستانش نوش

نوش در کام دشمنانش نیش

زهر در دست دوستانش نوش

نوش در کام دشمنانش نیش

شیشهٔ صاف و آن می دلکش

چون دل صاف عاشقان بی غش

شاه در لاله‌زار خرم و خوش

و آن گدا در میانهٔ آتش

هر که می‌راند توسن سرکش

توسنش نعل داشت در آتش

خورشید نهاده روی بر خاک

در معرض پرتو جمالش

مه کرده ز شوق سینه را چاک

از حسرت شعلهٔ کمالش

جدلی فلسفی است خاقانی

تا به فلسی نگیری احکامش

فلسفه در جدل کند پنهان

وانگهی فقه بر نهد نامش

علم دین پیش آورد و آنگه

کفر باشد سخن بفرجامش

کار او و تو همچو وقت طهور

کار طفل است و کار حجامش

شکرش در دهان نهذ وانگه

ببرد پاره ای زاندامش

در کف او عمودی از آتش

همه خوش‌ها زدیدنش ناخوش