وصال من ترا خوش بود چون مِیْ

فراقم چون خماری بود در پِیْ

که من با تو چنان باشم از این پی

چو دانش با روان و شیر با می

همی گفت ای دل رنجور تا کی

ترا بینم به سان مست بی می

ز شیران برگذر وز جام خور مِیْ

که دی مه را بود نوروز در پی

ای ماه شبه زلف مشک خالی

خالی نشود جانم از تو حالی

کندن نتوان نقش مهرت از دل

گوئی که بدل بر نشان خالی

ناهید بدت خال و مشتری عم

[...]

هنری مرد نباشد بر هر کس خطری

چون چنین است ترا چیست کنون زین هنری

ز محل کرد بدین شهر مرا دهر جدا

ز خطر کرد بدینجای مرا چرخ بری

بی محل باشم لیکن نه بدین بی محلی

[...]

مشوش است دلم از کرشمه سلمی

چنانکه خاطر مجنون ز طره لیلی

چو گل شکر دهیم در دل شود تسکین

چو ترش روی شوی وارهانی از صفری

بغنچه تو شکر خنده نشئه باده

[...]

شاه زمینی و پادشاه زمانی

جز بفریدون با هیچ خلق نمانی

جد تو گرچه جهان بپیری بگشاد

تو بگشادی همه جهان بجوانی

جان ولی را همه سلامت و سودی

[...]

روز کوشیدن زمین از دست او گردد تهی

روز بخشیدن زمان از دست او خواهد فرار کذا

گر بنزدیک من آید بی درنگ آن ماه روی

میر ابوالهیجا نیابد جای چندان بی درنگ کذا

فکندی بر گل از عنبر هزاران حلقه و چنبر

بزیر هر یک از عمدا یکی جادوستان کردی

کشیدی غالیه بر کل فکندی بر سمن سنبل

یکی را دام دل کردی یکی را بند جان کردی

نه مشگت سوزد از آتش نه آتش میرد از باران

نه آن را زین بیازردی نه این را زان زیان کردی

بسان سرو سیمینی میان باغ نیکوئی

مرا در بوستان غم چو زرین خیزران کردی

تو همچون نار داری روی و همچون ناردان دو لب

بدان هر دو دل و چشمم چو نار و ناردان کردی

میان باغ بنشینی و گرد راغ برگشتی

یکی را بوستان کردی یکی را گلستان کردی

چه آفت دیدی از عاشق چه راحت دیدی از گیتی

که کردی پیر عاشق را و گیتی را جوان کردی

سریر مرغ در بستان زمرد کردی و مرجان

بساط گور در صحرا پرند و پرنیان کردی

مگر گنجور نعمانی و یا دریای عمانی

و یا روزی گذر از دست شاه کامران کردی

سر شاهان ابونصر بن مسعود بن مملان آن

که چون جستی رضای او دل از سختی جهان کردی