یکی تاج بر سر ببالین تو

برو شاد گشته جهان‌بین تو

چو پژمرده شد روی رنگین تو

نگردد دگر گرد بالین تو

سپهر بلند ار کشد زین تو

سرانجام‌، خشت است بالین تو

که گر چرخ گردان کشد زین تو

سرانجام خاکست بالین تو

کجا شد دل و هوش و آیین تو

توانایی و اختر و دین تو

چنین هم همی بینم آیین تو

همان بخشش و فره دین تو

نباید دروغ ایچ دردین تو

نه کژی برین راه و آیین تو

اگر چرخ گردان کشد زین تو

سرانجام خاکست بالین تو

که جوید کنون در جهان کین تو

که گیرد کنون راه و آیین تو

که او خود ز دشمن کشد کین تو

نهد بر سپهر برین زین تو

بجوید از این بی بنان کین تو

سر خصمت آرد به بالین تو

موی چون کافور دارم از سر زلفین تو

زندگانی تلخ دارم از لب شیرین تو

خاک بر سر کردم از طور رخ پر آب تو

سنگ بر دل بستم از جور دل سنگین تو

مونس من ماه و پروین است هر شب تا به روز

[...]

ای صدر دین و دنیا دنیا آفرین تو

خالی نیند یکنفس از آفرین تو

هم آفرین کنندت و هم آفرین خوهند

مرجان و بر تن تو ز جان آفرین تو

صدق و یقین تست بیزدان تو درست

[...]

چنین گفت او که ای شوریده دین تو

چو می‌سوزی چرا گوئی چنین تو

کنون امروز می‌گویی چنین تو

تناقض می‌نهی در راه دین تو

ندانم تا شبی از درد دین تو

بدین درگاه بودستی چنین تو

ازو پرسید کای سلطانِ دین تو

چه افتادت که افتادی چنین تو

بدو گفتا چرا شادی چنین تو

که از شادی نگنجی در زمین تو

که شادروان چرا کردی چنین تو

کرا افکند خواهی بر زمین تو

مکن فریاد و خاموشی گزین تو

به بین در روی خود عین الیقین تو