ز پیغمبر پذیرفتیم دینت

بیفزودیم شُکر و آفرینت

چو بنشینی نباشد همنشینت

همان انباز و پشت راستینت

برده چون طاعت و دل و دینت

بادهٔ تلخ و عمر شیرینت

ای امامی که از پی زینت

منبر تست قابِ قوسینت

چنان بندم به دل نقش نگین‌ت

که بر دستت نداند آستین‌ت

گشته زمی آسمان ز دینت

نی نی شده آسمان زمینت

گلزار شکفته از جبین‌ت

توقیع کرم در آستین‌ت

پیشتر زان کز آتش کینت

در من افتد شرار نفرینت

سرانگشتی گراید در زمینت

ندارد آن زمان کس پاس دینت

اگر هرگز بگیرد درد دینت

شود علم الیقین عین الیقینت

چو چشمم دید روی نازنینت

گزیدم از همه روی زمینت

بد افتد مر ترا از بد قرینت

اگر یک دم بود او هم نشینت

اگر دولت بود یار و قرینت

بآخر آید اول اربعینت

چنین گر بر سر آید اربعینت

بسا دولت که با جان شد قرینت

اگر صد سال خواهی در یقینت

بباید رفت در زیر زمینت

چو اول می ندانی اولینت

چگونه بازی بینی آخرینت

منم راز تو گفته با زمینت

زمین دیده زمین عین الیقینت

منم دیوانهٔ عین الیقینت

که دیدم ذات پاک اوّلینت

مده از دست اینجاگه یقینت

که در یکی نمودارست اینت

که تا محکم شود ایمان و دینت

شود جمله نهانیها یقینت