روی تو به حسن حور عین است

کوی تو بهشت راستین است

از بهر نثار خاک پایت

چون دست دلم در آستین است

رخسار تو لاله ربیع است

[...]

تندی کنی و خیره کشیت آئین است

تو دیلمی و عادت دیلم این است

زوبینت ز نرگس سپر از نسرین است

پیرایهٔ دیلم سپر و زوبین است

ای عزیزان بر جهان این است

زهرش اندر گیای شیرین است

نظامی اکدشی خلوت‌نشین است

که نیمی سرکه نیمی انگبین است

ز ادراکش عطارد خوشه‌چین است

مگر خود نام خانش خوشه زین است

امیدم هست کاین سختی پسین است

دلم زین پس به شادی بر یقین است

هوای خانه خاکی چنین است

گَهی زنبور و گاهی انگبین است

لبش بوسید و گفت این انگبین است

نشان دادش که جای بوسه این است

بهای در بزرگ از بهر این است

کز اول با بزرگان هم‌نشین است

سمند‌ش گر چه با هر کس به زین است

سنان دورباشش آهنین است

نه تنها خاک تو خاقان چین است

چنینت چند خاکی بر زمین است

در اندیش ار چه کبکت نازنین است

که شاهینی و شاهی در کمین است

شدی بدخو، ندانم کاین چه کین است!

مگر که‌آیین معشوقان چنین است!

ز بی کامی دلم تنها نشین است

بسازم گر ترا کام اینچنین است

بسا پیکر که گفتی آهنین است

به صد زاری کنون زیرِ زمین است

من کاین شکرم در آستین است

ریزم که حریف نازنین است

این شکل کری نه در زمین است

هر خط که به گرد او چنین است

دیر است که تا جهان چنین است

بی نیش مگس کم‌انگبین است

مستیز که شحنه در کمین است

زنجیر مبر که آهنین است

من بسته و بندم آهنین است

تدبیر چه سود قسمت این است