شود پالوده از طبع بهیمی

به دست آرد کتبهای حکیمی

به جان تو که ننویسند نیمی

مرا جز هجر ننمایند بیمی

و لیکن پس کجا باشد کریمی

خداوندی و رادی و رحیمی

که نماز نشسته را نیمی

مزد استاده است تقسیمی

مکن بی‌داد با یار قدیمی

که گر تندی نگارا هم رحیمی

رخ از باغِ سبک‌روحی نسیمی

دهان از نقطهٔ موهوم میمی

کردند بسی سپید‌سیمی

از ما نشد این سیه گلیمی

زلف سیه‌ش به شکل جیمی

قدش چو الف‌، دهن چو میمی

هر یکی ز‌آن خراج اقلیمی

دخل‌ِ عمّان ز نرخ‌ِ او نیمی

ز شاگردانِ افلاطون حکیمی

که ذوالقرنین را بودی ندیمی

که می‌گردد حریر اینجا گلیمی

سفالی می‌شود دُرّ یتیمی

که می‌کوبد در چون من یتیمی

بمانده در پس ژنده گلیمی

اگر بر ما ببخشائی کریمی

وگر تعظیم فرمائی عظیمی

حکیمی و علیمی و قدیمی

غفوری و شکوری و حلیمی

چو درباخت آنچ بودش  زر و سیمی

بساخت ازمال دنیا با گلیمی

هزاران جان فدای آن عظیمی

کزین اسرار می‌یابد نسیمی

چو یافت از فقر پیغمبر نسیمی

همه در باخت جز هیچ و گلیمی

ستاره نیستی درّ یتیمی

خوشاب و مستوی و مستقیمی

شوی کشته تو بعد سال و نیمی

مپندار این ز بازی و ز بیمی

نکردی رحمت ولیکن رحیمی

که مر خود نیست کارم جز سلیمی