ای شده روشن ز روی روشن تو رأی من

زلف تو دلبند من روی تو دل آرای من

شکر و بادام تو تن کاه و جان افزای من

آن یکی شادی کش من این یکی غمزای من

گر ببخشودی مرا آن کس که او را رأی من

[...]

شوم به بدرقه لا اله الا الله

ز راه آخرت از خوف خاتمت ایمن

بسند عفو گناه مرا به نزد خدای

رسول و دوستی اهل بیت او ضامن

چو یک زه تو کشیدی و یکی من

زهی تو نه منم جمله زهی من

خطاست پیش خرد در همه فنون هنر

عطارد ار قلمی راند جز بفتوی من

گرت بود هوس دلبران پرده لطف

بیا که جلوه کنانند وقت اتقی من

بسان طفل نوآموز پیر عقل آنگه

[...]

هم‌چو احمد که برد بو از یمن

زان نصیبی یافت این بینی من

فلک جناب و ملک خو عماد دولت و دین

توئی که جاه تو شد ملک جاودانی من

به کامکاری تو پشت بخت بنده قویست

که کامکاری تست اصل کامرانی من

ز حرص مدح تو همچون سهیل لرزانست

[...]

خسروا داشت سخایی تو مرا پار چنانک

کآن نیارست زدن لاف ز هستی من

آسمان با همه تعظیم و بلندی کوراست

می زد از روی تواضع دم پستی با من

تا تو برداشتی اکنون ز سرم دست کرم

[...]

دوش چون در جنبش آمد قلزم سودای من

موج خون بر اوج زد چشم محیط آسای من

بلبل آوائی که دستان ساز بزم انجمست

در سماع آمد ببانگ نغمه و آوای من

بسکه با لب گشت جان سوزناکم همنفس

[...]

ندادند در میکده جای من

که آتش زند در بنان رأی من

بگفتا گردش این چرخ ریمن

ندانم تا چه خواهد کرد با من

همان به تا کنم کنجی نشیمن

چنان سازم پر از خونابه دامن

که ناظر داشت در کشتی نشیمن

ز ابر دیده دریا کرد دامن

چو صبح این لعبت خاور نشیمن

لوای شعله زد در دشت ایمن

مباش ایمن ز کَیدِ چرخِ ریمن

که از کَیدش نشاید بود ایمن

نه سوگند است، سوگند هریمن

نه دل میسوزدش بر کس، نه دامن