جهان حلقه شده بر من چو میمش

امید من شکسته همچو جیمش

زَهره دارد زمانه از بیمش

یک نفس بر زند به تعلیمش

هرکه از دل نخواست تعظیمش

بامِ بومست بومش از بیمش

یتیمان را نوازش در نسیمش

از آن‌جا نام شد دُرِّ یتیمش

نه اسب ار کوه زر بودی ندیمش

سقط گشتی به زیر کوه سیمش

مگر در دست و در پای از ادیمش

غلافی کرده بودندی مقیمش

صدف را دید آن دُرّ یتیمش

بدندان باز ماند از دُرج سیمش

چو راه در گرفتی دل دو نیمش

سگان کوی بودندی ندیم‌ش

عجب نبود سیه بودن مقیمش

که میبینم سیه، رنگ گلیمش

غم دل زان خورم کانجاست آن بالای چون سیمش

وگر نه دل که دشمن شد مرا، چه جای تعظیمش

دهانش میم مقصود است و صد سبق از غمش خواندم

نشد ممکن که یک روزی نهم انگشت بر میمش

هزاران جان مسکینان دو نیم است از دهان او

[...]

چو اندر کیسه اندک دید سیمش

به سنگ انداز هجران کرد بیمش

دست خود را تهی کن از سیمش

تا نجنبد دل تو از بیمش

رخت کز خط مشکین شد مزین صفحه سیمش

همانا در جفاکاری نوشتی لوح تعلیمش

فتاد اندر کشاکش دل ز چشم و ابروی شوخت

به تیغ غمزه کن جانا میان هر دو تقسیمش

متاع جان همی خواهی ز من گر خود نمی آیی

[...]

کرد اسما تمام تعلیمش

کرد اوصاف ذات تفهیمش

چو آن برگی که گرداند نسیمش

که بر یک جا نبیند کس مقیمش

ندهند ره اندر آن حریمش

وز تیغ و سنان کنند بیمش

ز دشمن رفع شد یکباره بیمش

ز رجعت گشت طالع مستقیمش

چو خوی نازک و طبع سلیمش

نبود از نازکی تاب نسیمش

چو مزدوران نظر نبود به سیمش

نباشد دیه بر امید و بیمش

بهر باغی که رو آرد نسیمش

درختان را کند صندل شمیمش