کجا جای دیوان دژخیم بود

بدان جایگه پیل را بیم بود

دلش زان شگفتی به دو نیم بود

کش از رستم و اژدها بیم بود

جهان از بداندیش در بیم بود

دل نیک‌مردان به دو نیم بود

زبیمش دل شیر پر بیم بود

هژبر ژیان دل به دو نیم بود

سوی آن کز رضا حکیم بُوَد

جنبش اختران عقیم بُوَد

نور اوهمراه ابراهیم بود

خود دل دشمن ازو در بیم بود

در چنان روزی که جان را بیم بود

مرد بیدل خسرو اقلیم بود

جان شیرینش که پر تعظیم بود

یافت قلب بلخ کابراهیم بود

تختهٔ پیشانیش از سیم بود

جمله را تابود از آنجا بیم بود

کای عجب نهی از پی تحریم بود

یا به تاویلی بد و توهیم بود

آن گریزِ عیسی نه از بیم بود

آمنست او آن پیِ تعلیم بود

گر بگویی از پی تعلیم بود

عین تجهیل از چه رو تفهیم بود

مرا پیش ازین کیسه پر سیم بود

شب و روزم از کیسه پر بیم بود

در جهان جای او حجیم بود

آبش از جرعهٔ حمیم بود

لذت جنت از جحیم بود

داند آن کس که او حکیم بود

نزد ایشان همه قدیم بود

چه کند عقل چون سقیم بود

سرّ علم قدر عظیم بود

خوش بزرگی که او علیم بود

حکم حاکم به قدر استعداد

بود ار حاکم حکیم بود

بر علم قدر عظیم بود

خوش بزرگی که او علیم بود

حکم حاکم به قدر استعداد

بود ار حاکم حکیم بود

فراوان مر او را زر و سیم بود

ز درویشی و رنج بی بیم بود

اکسیر نظر ورای تعلیم بود

تعلیم درین ره سر تسلیم بود

خاک تن خوش زر کن از فیض نظر

تا در نظرت خاک زر و سیم بود