ز زخم تبرزین و گوپال و تیغ

ز دریا برآمد یکی تیره میغ

چه داری بزرگی تو از من دریغ

همی آفتاب اندر آری بمیغ

خروش آمد از گرز و گوپال و تیغ

از آهن زمین بود وز گرد میغ

بابر اندر آورد برنده تیغ

جهانجوی شد سوی راه وریغ

وزان دیر چون برق رخشان زمیغ

بیامد سوی شارستان و ریغ

اگر دیده خواهی ندارم دریغ

که دیده به از گنج دینار و تیغ

همی‌رفت لشکر به راه وریغ

نیا طوس در پیش با گرز وتیغ

جز از جوشن و خود و گوپال و تیغ

ز ما این نبودی کسی را دریغ

نباید زدن چون بیابدش تیغ

که از تیغ باشد چنان رخ دریغ

چو بهرام بر شد ببالای تیغ

بغرید برسان غرنده میغ

ندارم بدین از تو آن را دریغ

نه گنج و نه جان و نه اسپ و نه تیغ

زمانی بخنجر زمانی بتیغ

زمانی بباد و زمانی بمیغ

چو نیزه قلم شد به گرز و به تیغ

همی خون چکانید بر تیره میغ

دریغ آن فرود سیاوش دریغ

که با زور و دل بود و با گرز و تیغ

ببارید الماس از تیره میغ

همی آتش افروخت از گرز و تیغ

چنان آتش افروخت از ترگ و تیغ

که گفتی همی گرز بارد ز میغ

درختیست بارش همه گرز و تیغ

نترسد اگر سنگ بارد ز میغ

ز بس نیزه و گُرز و گوپال و تیغ

تو گفتی همی ژاله بارد ز میغ

ببرد سران گرازان به تیغ

ندارم ازو گنج گوهر دریغ

ابا ترگ زرین و کوپال و تیغ

خروشان به کردار غرنده میغ