چو بشناخت آهنگری پیشه کرد

از آهنگری ارّه و تیشه کرد

از آمل گذر سوی تمیشه کرد

نشست اندر آن نامور بیشه کرد

سیاوش ازان دل پراندیشه کرد

روان را از اندیشه چون بیشه کرد

به روی زمین یکسر اندیشه کرد

خرد چون تبر هوش چون تیشه کرد

ز بدخواه روز و شب اندیشه کرد

شب و روز را دل یکی پیشه کرد

ز بس کز غم یار اندیشه کرد

گل لعل او زرگری پیشه کرد

فرامرز هم با دل اندیشه کرد

از اندیشه دل را یکی تیشه کرد

که ما را همانا بشد اندیشه کرد

از اندیشه دل را یکی تیشه کرد

دژم گشت و در کارش اندیشه کرد

پس آهنگ آن مایه ور بیشه کرد

همان شیر کاو جای در بیشه کرد

ز بد‌عهد‌ی مردم اندیشه کرد

در آن پیش بینی خرد پیشه کرد

که لختی ز چشم بد اندیشه کرد

ز بسیاری لشگر اندیشه کرد

صبوری در آن تاختن پیشه کرد

برآن فرضه بی آنکه اندیشه کرد

رسن بازی هندوان پیشه کرد

مدتی با خویشتن اندیشه کرد

عاقبت هم بی‌قراری پیشه کرد

گرچه فرض افتاد مردن پیشه کرد

می‌ندارم زهره این اندیشه کرد

هرکه او صورت پرستی پیشه کرد

کی تواند از صفت اندیشه کرد

هرکه او در عاقبت اندیشه کرد

راه بینی از خدا او پیشه کرد

بد انجام رفت و بد اندیشه کرد

که با زیردستان جفا، پیشه کرد

چو بشناخت آهنگری پیشه کرد

وز آهنگری اره و تیشه کرد

بشد خیره زو سام و اندیشه کرد

ز اندیشه دل را یکی پیشه کرد