هرکه را خشمش از خرد بیشست

خلق ازو و او ز خلق دل ریشست

ای بزرگی که در بزرگی و جاه

قدرت از چرخ هفتمین بیشست

عقل با دانش تو بی‌دانش

چرخ با همت تو درویشست

دیدهٔ دیدهٔ ذکاء تو است

[...]

چوسوز عاشق از صد شمع بیشست

چو شمعش روشنی از شمع خویشست

ولی تا از خودی سدّیت پیشست

اگر یادش کنی آن یاد خویشست

نگونساری تو بیرون ز پیشست

که جانت را همه آفت ز خویشست

ولیکن ایمنی او بخویشست

بسی آن زندگی از جمله بیشست

یقینم شد که او سلطان جیشست

دلیلم، الامیة من قریشست

بسی میلم ز عشرت از تو بیشست

ولی بیمم ز رسوایی خویشست

مرا اندیشهٔ خویشان خویشست

دلم ز اندوهشان پیوسته ریشست

اناالحق میزند جانان که خویشست

نهاده دید خویشش جمله پیشست

خطر بادیه ی عشق تو بیش از پیشست

این چه دامست که دور از تو مرا در پیشست

ایکه درمان جگر سوختگان می سازی

مرهمی بر دل ما نه که بغایت ریشست

دیده هر چند بر آتش زند آبم لیکن

[...]

آه ازین منزلی که در پیش‌ست

که گذرگاه شاه و درویش‌ست

ز نرگس هاش کز اندازه پیشست

سراپا دیده و حیران خویشست

بوحدت رتبه از اندازه بیشست

مقام هر کسی بر حد خویشست

برین مقصد که راه از حصر بیشست

صراط هر کسی بر حد خویشست