بو محمد ابن خازن پیش رفت

در کمال شعر بیش اندیش رفت

بت چو بشکستی حجاب از پیشرفت

عشق آمد راه دین و کیش رفت

چون صبا را دید بلبل پیش رفت

مست عشق آمد دلش از خویش رفت

شه به جای حاجبان فا پیش رفت

پیش آن مهمان غیب خویش رفت

یک امیری زان امیران پیش رفت

پیش آن قوم وفا اندیش رفت

پس سلام گرم کرد و پیش رفت

پیش آن ساده دل درویش رفت

هر که پیش از وقت کاری پیش رفت

از پی نقصان کار خویش رفت

بکوشید و با مرجع خویش رفت

چو از پیش برخاست از پیش رفت

به جان و دل دیوها نیش رفت

در آن چنگ قرشت چو از پیش رفت

بدیم از ضمیر بداندیش رفت

پشیمانم از هر چه زین پیش رفت

یکدو قدم با قدم خویش رفت

تا بدر عرش برین پیش رفت

سعی روزی داشتم آخر ندامت پیش رفت

آسا هر سود‌ن ‌دست‌اندکی ‌ز خویش رفت

عالم اسباب هستی چون عدم چیزی نداشت

هر که ‌را دیدیم درویش آمد و درویش رفت

آه از آن مغرور بی‌دردی ‌کزین ماتمسرا

[...]

غمزه افتاد از پِی‌ اش وز پیش‌ رفت‌

تا به‌ شهرستان لا درویش‌ رفت‌