ز هر کش به توران زمین خویش بود

ورا مهربانی برو بیش بود

سپردار بسیار در پیش بود

که دلشان ز رستم بداندیش بود

خردمند و نامش فغانیش بود

که با گنج و با لشکر خویش بود

جهاندیده بدال درپیش بود

که با گنج و با لشکر خویش بود

سواری که آن بداندیش بود

ز پنجه هزاران عدد بیش بود

خاندانی که از قریش بُوَد

بیشکی سرفرازِ جیش بُوَد

خویش نزدیک همچو ریش بُوَد

بیش کاویش رنج بیش بُوَد

ره از شب چو روز بد‌اندیش بود

وشاقی و شمعی روان پیش بود

شه از روم شد با زمین خویش بود

به روم آمد از آسمان بیش بود

شیفتهٔ شیفتهٔ خویش بود

رغبتی از من صد ازو بیش بود

خشک شد آن دل که ز غم ریش بود

کان نمکش نیست کزین پیش بود

شیخ صنعان پیر عهد خویش بود

در کمال از هرچه گویم بیش بود

صد هزاران پاره بر وی بیش بود

زانک آن بخشنده بس درویش بود

از دو عالم لاجرم در پیش بود

وین عجب تر جان او درویش بود

میر نحل از دست و جان خویش بود

زانکه علمش نوش وتیغش نیش بود

شعر او در ذم نفس خویش بود

حکمت باریک و دور اندیش بود

زان همه زرینه آنیک بیش بود

لاجرم روز و شبم با خویش بود

صد هزاران تاب بر وی بیش بود

آری آن بت آفتاب خویش بود

گرچه هر یک مرد پیش اندیش بود

از شما باری خری در پیش بود

بلعمی کو مرد عهد خویش بود

چارصد سالش عبادت بیش بود