نیایش کنان پیش خورشید شد

ز یزدان دلی پر ز امید شد

نهان در پس پرده ناهید شد

جهان روشن از روی خورشید شد

بلرزید بر جای چون بید شد

ز کوش بداندیش نومید شد

بترسید طیهور و نومید شد

شب و روز لرزنده چون بید شد

شاه بدان صید چنان صید شد

که‌ش همگی بستهٔ آن قید شد

زان سخن هر یک چنان نومید شد

کان زمان چون مردهٔ جاوید شد

از همه کار جهان نومید شد

کار او خون خوردن جاوید شد

چون ندید او خیره و نومید شد

جسم لرزان هم‌چو شاخ بید شد

هر که در اشکار چون تو صید شد

صید را ناکرده قید او قید شد

دل از سفید گشتن مو ناامید شد

عالم سیه به چشمم ازین پی سفید شد

پیری مگو مرا ز جوانی پدید شد

در راه مرگ، دیده عمرم سفید شد

نخل مرا شکوفهٔ صبح امید شد

تا چشم انتظار به راهش سپید شد

حلقه دامش به قدم قید شد

صید بکف نامده خود صید شد

بره به خلوتگه خورشید شد

ثور به سر منزل ناهید شد

نقطه‌ جُست‌ و نقطه‌ توحید شد

قطب‌ ملک‌ و مالک‌ تجرید شد

کرب و بلا چو منزل شاه شهید شد

دنیای بی ثبات به کام یزید شد

چو از خود رها گشت جاوید شد

بدان ذره همراز خورشید شد