بران ترگ زرین و زرین سپر

غمی شد سر از چاک چاک تبر

ز بس خود زرین و زرین سپر

به گردن برآورده رخشان تبر

خدنگی دگر باره با چارپر

بینداخت از باد و بگشاد پر

ز بس جوشن و خود و زرین سپر

ز بس نیزه و گرز و چاچی‌تبر

پری دربیامد بگسترد پر

مرا اندر آورد خفته ببر

ز هر بد توی پیش ایران سپر

همیشه چو سیمرغ گسترده پر

یکی را به خفتان و درع و سپر

فرستاد تا بر شود بر زبر

از آهنش نیزه و وز آهن سپر

میان تنگ و پیلش درآید ببر

مرا صد تیر زهر آلوده تا پر

نشاند این پیگ واین نامه به دل، بر

خدنگش ز ترکش برآورد پر

ز بیمش دل کوه زیر و زبر

خدنگی نهاد اندرو چار پر

به شست اندر آورد و بگشاد بر

چه عجب داری ار فگند سپر

شرم عثمان ز رعب پیغمبر

دل جاهل ز طمع باشد پُر

طمع از مال خلق جمله ببُر

چون برافگنده‌ای بر آب سپر

می نداری بسان مست خبر

گر نخواهی دل از ندامت پر

به بدی از رفیق نیک مبر

باز کن خو ز شیر خوردن پُر

طمع از شیر ماده گاو ببُر

سر خصم چون گردد از فتنه پُر

به چربی بیاور به تیزی ببُر

گر به آسانی نیندازی سپر

کار دشوارت شود ای بی‌خبر

ز عُجب جاهِ خود از خود شوی پُر

بمانی جاودانی در تکبر

چگونه در قفس بلبل زند پر

از آن پاسخ بدان سان شد پیمبر