مادت او زکهنه و نو نیست

اوست کز هستها به جز او نیست

وصف او زیر علم نیکو نیست

هرچه در گوشت آمد آن او نیست

وهم و خاطر دلیل نیکو نیست

هرکجا وهم و خاطر است او نیست

دل پر درد را که نیرو نیست

هیچ تیمار دار چون او نیست

آنچه ارکانی و آنچه گردونیست

زان جهان پوستهای بیرونیست

خسروا، گنج هدی را قهرمانی چون تو نیست

بر سریر مملکت صاحب قرانی چون تو نیست

هست شخص تو ز اجسام زمین ، لیکن یقین

خیل اجرام فلک را دیدبانی چون و نیست

در ظلام ظلم عالم ، از شبیخون فتن

[...]

مخنّث وار رفتن ره نکو نیست

که هر رعنا مزاجی مرد او نیست

وگر خواهید کُشت او را نکو نیست

بجای او منم این کار او نیست

اگر تو می‌کُشی خود را نکو نیست

که این کشتن نکو جز کارِ او نیست

بدل با خویش گفت این حدِّ او نیست

که عشق و مال با شرکت نکو نیست

مرا این گر نکو و گر نکو نیست

دمی از ننگ خود پروای او نیست

بزرگان را رخی پر اشک خونیست

چه جای خرده گیران کنونیست

مرا جز اهل وحدت گفتگو نیست

که گفت دیگرانم همچو او نیست

مرا از بحر عشقش یک دو جو نیست

که پیشم بحر نادان چون سبو نیست

امیرمؤمنان را دین چو تو نیست

ویا چون حنبل و شافع نکو نیست

دلی که بسته این پیرزال جادو نیست

همیشه خسته زخم جهان بدخو نیست

سرای داد ندانم کدام سوست و لیک

ز هفت پاره ی شهر حدوث زین سو نیست

نه موضع سر پنجه است دست کوته دار

[...]

هر دل که ورا زعلم حق نیرو نیست

او لایق این طریق تو بر تو نیست

در عالم اسباب عجایب حالی است

کس با او نیست و هیچ کس بی او نیست

دلدار ز پرده‌ای کز آن سوسو نیست

می‌گفت بد من ارچه آتش خو نیست

چون دید مرا زود سخن گردانید

کو آن منست این سخن با او نیست

کین مگر قصد من آمد خونیست

یا طمع دارد گدا و تونیست

مبین کز منعمت در معده جونیست

که جان بازی بنان خواهی گرو نیست