شما را من از مال قارون کنم

ز خلق جهان جاه افزون کنم

که فردا به جوی آب ها خون کنم

گر این شهر چرخست هامون کنم

به گرز گران دست بیرون کنم

ز خون دامن کوه هامون کنم

من آن کوه را همچو هامون کنم

به رنگ، آب دریا طبرخون کنم

حصارش به شمشیر هامون کنم

همه کنده را آب چون خون کنم

کنم هرچه گویی و افزون کنم

هم از فرّ شاه همایون کنم

بدو شاه گفتا که ایدون کنم

که اندیشه از دلت بیرون کنم

هم اکنون ببینی که من چون کنم

زمین را ز خون تو گلگون کنم

بدو گفت فرزانه کایدون کنم

که فردا همه دشت پرخون کنم

ای مسلمانان ندانم چارهٔ دل چون کنم

یا مگر سودای عشق او ز سر بیرون کنم

عاشقی را دوست دارم عاشقان را دوستر

صدهزاران دل برای عاشقی پر خون کنم

سوختم در عاشقی تا ساختم با عاشقان

[...]

آخرای جان جهان تدبیر وصلت چون کنم

چند در چنگ فراقت دیدگان پر خون کنم

افعی زلفت که برزمرد همی غلطد چرا

خیره بروی هر زمان از جزع بر افسون کنم

یکشب ار بینم دو دست خویش طوق گردنت

[...]

کیان را کی از ملک بیرون کنم‌؟

من این رهزنی با کیان چون کنم‌؟

تو شاهی قیاس تو افزون کنم

حساب تو با دیگران چون کنم‌‌؟

ز مشرق به مغرب شبیخون کنم

خمار از سر خلق بیرون کنم

زآرزوی آب، دل پر خون کنم

چون دریغ آید، نجوشم چون کنم

با چنین جمعی منافق چون کنم

غیر مهر تو ز دل بیرون کنم

یا امیر از دست اینان چون کنم

خود قبای صبر را بیرون کنم

لیک خویش مصطفائی چون کنم

دیدهٔ خود را ازین پر خون کنم

میسزد گردل ازین پر خون کنم

در میان این دو مشکل چون کنم

گفت شاها من حجابم چون کنم

خویش را بو کز میان بیرون کنم