مرا بس زین فسوس و زین فسونت

وزین بازارهای گونه‌گونت

ای هر نفسی جلوهگری افزونت

گه رد خاکست جلوه، گه در خونت

همچون متحیری فرو ماندهام

از لطف حجابهای گوناگونت

نشان ما شناسی عین خونت

وگر نه گفتن پر از جنونت

اگر مرد رهی ره کن درونت

که دل کرده در اینجا رهنمون‌ت

چو خوردی یار بینی در درونت

در آن مستی بود او رهنمونت

دوا کن در دو بنگر در درونت

که بنموده است یار رهنمونت

خبر کن جان و بنگر در درونت

همی گویم که هستم رهنمونت

نهانی بس هویداام درونت

منم در عشق کل صبر و سکونت

چه به ازوصل ما شیخا درونت

نظر میکن که هستم رهنمونت

تو داری راز جوهر در درونت

ولی کس نیست اینجا رهنمونت

شدی بیرون دیدی اندرونت

یکی دریاست بیشک موج خونت

خدا داری حقیقت در درونت

خدا باشد حقیقت رهنمونت

نمیبینی تو آدم در درونت

خدادر عقل کل شد رهنمونت

چو پیرتست اینجا در درونت

همو باشدبکلّی رهنمونت

یکی گنجی عجب داری درونت

ولی ماریست اندر بند خونت

چو خوردی گندم او بُد رهنمونت

کنون خواهد بُدن در بندخونت

سوی دنیا تو خواهی شد کنونت

همه خواهد بُدن مر رهنمونت

اگر نقّاش بشناسی درونت

بریزد ناگهی اینجای خونت

چو گشتی پاک کلّی در بطونت

خدا بینی حقیقت رهنمونت

طپیدم در میان خاک و خونت

زدم دستی عجایب رهنمونت