به بزم وصال تو هر جرعه‌ای

که دولت به نایم فرو می‌کند

چو خواهم که گیرم به کف، تخت بد

دگرباره اندر سبو می‌کند

با رب این تاوان چه نیکو می‌کند

هیچ تاوان نیست هرچ او می‌کند

ز آب و روغن کهنه را نو می‌کند

او به مسخرگی برون‌شو می‌کند

نه همین نازش مرا منع از رخ او می‌کند

هر گره در زلف، کار چین ابرو می‌کند

بی‌دماغی کرده است از بس که حالم را خراب

حیرتی دارم که گل را چون کسی بو می‌کند؟

چون گل رعنا رخش با لاله هرجا چهره شد

[...]

غارت صبر از دلم آن آتشین‌رو می‌کند

گرمی خورشید گل را مفلس بو می‌کند

چشم مجنون بس که از وحشی‌نگاهان پر شده است

چشم لیلی را خیال چشم آهو می‌کند

آن که چون شبنم ز گل بالین و بستر ساختی

[...]

چشم مستت سرمه را بیهوش‌دارو می‌کند

زهر قاتل وسمه را آن تیغ ابرو می‌کند

بر گلستانی که آن شمشاد بالا بگذرد

سرو را انگشت حیرت بر لب جو می‌کند

صراحی و جام و سبو می‌کند

گِل خم گِل ساغر او می‌کند

دلبر تربز فروشم رو به هر سو می کند

چون دچارش می شوم تربزچه را رو می کند

تسمه باز امرد که پشت تسمه را رو می کند

در شکافش هر که قلب انداخت یرغو می کند

قامت خم‌کز حیا سوی زمین رو می‌کند

فهم می‌خواهد اشارتهای ابرو می‌کند

هر کجا باشیم در اندوه از خود رفتنیم

شمع ما سر بر هوا هم‌،‌ سیر زانو می کند

سایه و تمثال راکم نیست‌گر سنجی به باد

[...]

درین گر کسی گفتگو میکند

چرا خود نکرد آنچه او میکند؟!

فلک حال او آرزو می‌کند

نیاید ز من آنچه او می‌کند

هرچه به من غمزهٔ او می‌کند

چون نگرم نیک نکو می‌کند