گر من چو تو سنگین دل و ناخوش خومی

کی بستهٔ آن زلف و رخ نیکومی

این دل که مراست کاشکی تو منمی

و آن خو که تراست کاشکی من تومی

فرش عمرت نوشته در شومی

این دو فرّاش زنگی و رومی

گر سگی ظالمی بدی شومی

برساند بدی به مظلومی

در تختهٔ هیکل رقومی

خواندم همه نسخهٔ نجومی

جمالت دیدم اندر هر نجومی

از آن تابان شده هر جا علومی

ملازم نیز بیرونی و بومی

غلامان همچنین هندی و رومی

بر شمشیرش غریب و بومی

مالند جبین چو سنگ رومی

به تبریز و به سلماس و ارومی

گهی روسی علم زد گاه رومی

نه از بیگانه نالم نه ز بومی

که از کفران رسید اینگونه شومی

که خواندندش حریفان تل رومی

نباشد خاک آن چون خاک بومی

تو هم قزوینیِ مُلّایِ رومی

به هر صورت در آ مانندِ مومی