گفتی که فلان ز یاد ما خاموشست

از بادهٔ عشق دیگری مدهوشست

شرمت بادا هنوز خاک در تو

از گرمی خون دل من در جوشست

تا بدانی که هرکه خاموش‌ست

از چه معنی چنین سیه‌پوش‌ست

بیا ساقی آن می‌ که رومی‌وش‌ست

به من ده که طبعم چو زنگی خوَشست

اگر بحر است دائم در خروشست

ز شوق دوست چون دیگی بجوشست

زمین و آسمانها در خروشست

ز بهرت جمله چون دیگی بجوشست

ز ذرّات این همه جوش و خروشست

کسی یابد مر این کو جمله گوشست

گهی در میکده او دُرد نوشست

گهی گویا و گه گاهی خموشست

هر جا سبکی حرام خواریست

باشه چو پیاله باده نوشست

می گیرد عقد زر برانگشت

هر کو چو شمامه زرد گوشست

در بند، شکم تهیست آن کس

[...]

تا ظن نبری که این زمین بیهوشست

بیدار دو چشم بسته چون خرگوشست

چون دیک هزار کف بسر می‌آرد

تا خلق ندانند که او در جوشست

رای دستور که افتاب وشست

بافاضت چو آفتاب خوشست

گر زبان حکیم خاموشست

فعل او بین که سربسر هوشست

ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست

وفا و عهد قدیمت مگر فراموشست

ز شور زلف تو دوشم شبی دراز گذشت

اگرچه زلف سیاهت زیادت از دوشست

بقصد خون دل من کمان ابرو را

[...]

به دل گفت این جوان گویی سروشست

ز سر تا پا همه عقل است و هوشست

بازکن آنزلف دل آرا چو شست

گرچه شد آن بند دل اما خو شست

بازکن آنزلف دل آرا چو شست

گرچه شد آن بند دل اما خو شست

دل این یک ز گفتن در خروشست

زبان او ز بد گفتن خموشست