بفرمانش آریم اگر چه گوست

و گر داستان را همه خسروست

چنین گفت کآنکس که دشمن ز دوست

نداند مبادا ورا مغز و پوست

زن پیر گفت ار میت آرزوست

میست و یکی نیز کهنه کدوست

بگو آن سخن‌ها که سود اندروست

سخن گفت مغز‌ست و ناگفته پوست

که بهرام چوبینه داماد اوست

و زویست بهرام را مغز و پوست

سپهبد نگهبان زندان اوست

کزو داشتی بیشتر مغز و پوست

بدانست شیروی کو خسروست

که دیدار او در زمانه نوست

که ما بندگانیم و او خسروست

بدان شاه روز بد اکنون نوست

که پیروزی شاه بر دست اوست

بدشمن ممان این سخن گر بدوست

زبهرام مه مغز بادا مه پوست

نه آن کم بها را که بهرام ازوست

پسندیده هوش تو بردست اوست

که مه مغز بادش بتن در مه پوست

بایران برادرت شاه نوست

جهاندار و بیدار کیخسروست

بدان کوه سر خویش کیخسروست

که یک موی او به ز صد پهلوست

همان رزم پیران نه بر آرزوست

که او راد و آزاده و نیک خوست

بسازید کامروز روز نوست

زمین سر به سر، گنج کیخسروست

بدانست لشکر که او شیرخوست

بچنگش سرین گوزن آرزوست

بایران سزاوار کیخسروست

که او در جهان شهریار نوست

گر از دشمنت بد رسد گر ز دوست

بد و نیک را داد دادن نکوست

جهاندار با دانش و نیک‌خوست

ولیکن مرا چهر زال آرزوست

گزین بزرگان کیخسروست

سر نامداران هر پهلوست