اگر تاجت دهد آن هم فسوس است

که یعنی او شریک آن خروس است

عقل دربند نام و ناموس است

عشق با ننگ و عار مأنوس است

رنگ مردان نه رنگ سالوس است

خرقه‌پوشی به هرکس افسوس است

در عهد تو گلزار ثنا مدروس است

الا ز تو آز از همه کس مأیوس است

کان با کف چون بحر تو میزد لافی

از گفتن بیهوده چنان محبوس است

انگشت گزیده از فسوس است

یا مفرده ی حساب بوس است

آن را که غباری به رخ از تربت طوس است

در دیده اش اکلیل شهان، تاج خروس است

دنیا که به چشم تو بود زال کهن سال

در دیدهٔ بالغ نظران تازه عروس است

هر غنچه که دیدم بهم آورده لب شوق

[...]

وان دگر نار، نار محسوس است

متجسم همیشه ملموس است

کنون که جنگ عثمانی و روس است

عجم را نه فغان و نه فسوس است

بسی جمعیتی اینجا ز روس است

به سلک چاکران خاک بوس است

جز آن فهمی که خود شمس‌الشموس است

بسیر راه غالب بر نفوس است

اول فردوسی آن کز خاک طوس است

از او روی سخن روی عروس است

شمع گفتن بر او کمی لوس است

کو شکم گُنده همچو فانوس است

لیک خود مفلسی‌ چو کابوس‌ است

که‌ش‌ سر و شاخ‌ و دُم‌ نه‌ محسوس است

گفت زیرا بهار محبوس است

عید بی نوبهار منحوس است

اکنون که چمن چو چتر کیکاوس است

وز سبزه دمن چو خوابگاه طوس است

برخیز به بط کن می چون چشم خروس

کز گل در و دشت چون پر طاوس است