چون سپرم نه میان بزم به نوروز

در مه بهمن بتاز و جان عدو سوز

باز تو بی رنج باش و جان تو خرم

با نی و با رود و با نبیذ فناروز

چون سپرم نه میان بزم به نوروز

در مه بهمن بتاز و جان عدو سوز

گرفتند و بردند بسته چو یوز

برو بر سر آورد ضحاک روز

سپهری که پشت مرا کرد کوز

نشد پست و گردان بجایست نوز

دل هر دو بیداد از آن سان بسوز

که هرگز نبینند جز تیره روز

به بد مهری من روانم مسوز

به من باز بخش و دلم بر فروز

به هندوستان آتش اندر فروز

همه کاخ مهراب و کابل بسوز

به رزم اندرون زهر تریاک سوز

به بزم اندرون ماه گیتی فروز

دل بیگناهان کابل مسوز

کجا تیره روز اندر آید به روز

وزو هرچ آباد بینی بسوز

شب آور به جایی که باشی به روز

خورش دادشان اندکی جان سپوز

بدان تا گذارند روزی به روز

ببد شاه یک ماه در نیمروز

گهی رود و می خواست گه باز و یوز

بگیر و بگیسوی او بر بدوز

به نیک اختر و فال گیتی فروز

برین داستان بگذرانیم روز

که خورشید گیرند گردان بیوز

بدو گفت نیرنگ داری هنوز

نگردد همی پشت شوخیت کوز

همی از لبت شیر بوید هنوز

که زد بر کمان تو از جنگ توز

همیشه ترا جاودان باد روز

به شادی و بدخواه را پشت کوز

یکی نامجوی و یکی شاد‌روز

مرا بخت بر گنبد افشاند گوز

چو بفروخت از کوه گیتی فروز

برفتند ازآن بیشه با باز و یوز

سرانشان ببر خانهاشان بسوز

بریشان شب آور به رخشنده روز