به آبادیش داد منشور خویش

که هر کس دهد حق مزدور خویش

چو معشقوست عاشق آور خویش

چو خود عاشق نبیند در خور خویش

باز درآمد طبیب از در رنجور خویش

دست عنایت نهاد بر سر مهجور خویش

بار دگر آن حبیب رفت بر آن غریب

تا جگر او کشید شربت موفور خویش

شربت او چون ربود گشت فنا از وجود

[...]

تا کجا یابد کباب پور خویش

تا نماید انتقام و زور خویش

از آن گنج سازیم دستور خویش

کنیم استفادت به مقدور خویش

همچون کمان سخت ز طبع غیور خویش

آسوده از کشاکش خلقم ز زور خویش

از آفتاب اگر به سرم تاج زر نهند

سر درنیاورم به فلک ازغرور خویش

چون کرم شبچراغ،زراندودآتشم

[...]

شعله نماید به خود از نور خویش

راه به پروانه مهجور خویش

ندادی پشیزی به مزدور خویش

نه بردن توانیش در گور خویش

این سزای آنکه شد مغرور خویش

آن شد آن کو غره شد از زور خویش

هر کسی در خیالِ داورِ خویش

صورتی ساخته است در خورِ خویش

چون تو گشتی‌ غرق در مذکور خویش‌

جلوه گر از ذکر بینی‌ نور خویش‌

مصطفی(ص) زآن گفت اول دور خویش

خالی از اعداء کنید از فور خویش