ازان پس چنین گفت کای سروران

پلنگان جنگی و نام‌آوران

پس آگاهی آمد ز هاماوران

بدشت سواران نیزه‌وران

صفی بر کشیدند نیزه‌وران

ابا گرزداران و کنداوران

پس آنگه گفت با خورشید حوران

سلامت باد بسیار از خُسوران

درُو خرّم ویوکان و خُسوران

عروسان دختران داماد پوران

توی بانوی ایران ماه توران

خداوند بتان خورشید حوران

بگفت ای شاه خوبان ماه حوران

ترا مردند نزدیکان و دوران

نه شیرانند بر جا و نه گوران

نه چندانی سپاه و خنگ و بوران

ای کام دل من و بلای حوران

روی تو می و چشم تو از مخموران

مژگانت همی کین کشد از مهجوران

چون تو ناید نیز بکین از توران

چنان گردن کشی گردون برون نارد بصد دوران

نه از روم و نه از تازی نه از ایران نه از توران

درون چمن انجمن سروران

شهنشاه ایران نام آوران

زدست دگر زنگه شاوران

زبغدادیان پیش او سروران

به دیوان و جادوی کندآوران

به افسون و برهان دانشوران

بزد نعره هیتال کای سروران

دلیران و شیران جنگاوران

نبودند بر در بسی سروران

دلیران جنگی و گندآوران

وزآن پس چو برگشتی از خاوران

پذیره شدت پیش با سروران

پذیره شدندش همه سروران

دلیران لشکرش و گندآوران

ای وصل تو دستگیر مهجوران

هجر تو فزود عبرت دوران

هنگام صبوح و تو چنین غافل

حقا که نه‌ای بتا ز معذوران

گر فوت شود همی نماز از تو

[...]

چند کور از میان آن کوران

برِ پیل آمدند از آن عوران

کاندرین کورهٔ پر از کوران

واندرین کارگاه مزدوران