دران دریا دلش در شور آمد

نهنگ شهوتش در زور آمد

قلندر در جهان منصور آمد

که از جان و جهان او دور آمد

صبوری پیشهٔ منصور آمد

از آن پیوسته غرق نور آمد

چو سر عشق درمنصور آمد

از آن در آخر اومشهور آمد

ترا چون پیر کل منصور آمد

ز سر تا پایت اینجا نور آمد

چو او در شرک خود مغرور آمد

ازآن حضرت حقیقت دور آمد

سایه زایل شود چو نور آمد

غیب بگریخت چون حضور آمد

آتش موسوی به طور آمد

ظلمت شب برفت نور آمد

دیگر از پرده برون نغمه طنبور آمد

باز ناخن زن دلهای پر از شور آمد

از دم سرد خزان بر گل صد برگ نرفت

آنچه بر زخم من از مرهم کافور آمد

نوش این نشأه یقین شد که نباشد بی نیش

[...]

باغ را نوبت نشور آمد

سبزه را رجعت ظهور آمد

قامت سرو چون قیامت کرد

حشر من کان فی القبور آمد

نفحه باد چون دم عیسی

[...]