دمی ز اندیشه من خالی نبودم

ز تو گفتم همه از تو شنودم

تعالی واجب الجود وجودم

نباشد تا ستاید زانکه بودم

چو خورشیدی شدم در بود بودم

چو خورشید دگر رخ را نمودم

شما را در یکی اصلی نمودم

بهر معنی شما را در فزودم

زمانی از تو فارغ من نبودم

ابا تو گفتم و وز تو شنودم

جدائی نیست در یکی نمودم

ز یکی اندر این گفت و شنودم

بیک ره مست کن بود وجودم

که رخ دلدار در مستی نمودم

چو حق گفت اندر اینجا من نبودم

ولیکن در قلم نقشی نمودم

بزرگوارا من در میان اهل عراق

به نعمت تو که محسود همگنان بودم

هموم و وحشت غربت بر آن تنعم و ناز

که داشتم به وطن اختیار فرمودم

چو طبع میل بدین خطه کرد و بود خطا

[...]

دوش در عیش و عشرتی بودم

کز طرب تا بروز نغنودم

یا ربود و شراب و شمعی و من

زحمت اندر میانه، من بودم

با وصالش غمی فرو گفتم

[...]

تا عشق تو سوخت همچو عودم

یک عقده نماند از وجودم

گه باروی چرخ رخنه کردم

گه سکه آفتاب سودم

چون مه پی آفتاب رفتم

[...]

صد بار مردم ای جان وین را بیازمودم

چون بوی تو بیامد دیدم که زنده بودم

صد بار جان بدادم وز پای درفتادم

بار دگر بزادم چون بانگ تو شنودم

تا روی تو بدیدم از خویش نابدیدم

[...]

ز اول که حدیث عاشقی بشنودم

جان و دل و دیده در رهش فرسودم

گفتم که مگر عاشق و معشوق دواند

خود هر دو یکی بود من احول بودم

من با تو نه مرد پنجه بودم

افکندم و مردی آزمودم

دیدم دل خاص و عام بردی

من نیز دلاوری نمودم

در حلقه کارزارم انداخت

[...]

من ز خدمت دمی نیاسودم

گاه و بیگاه در سفر بودم

نیک گاهت قدیم من بودم

از فراقت عظیم فرسودم

هرچه اندر تو هست بنمودم

قفل را بی کلید بگشودم

شبانه دوش که تنها به کنج خود بودم

ز هولِ صاعقه و بانگِ رعد نغنودم

ز بی دلی وز بی طاقتی بترسیدم

ز بی کسی وز بی هم دمی بفرسودم

ز ممکنات نبد یارِ دستِ من جز جام

[...]

بگداخت، ز سوز دل، وجودم

وز اوج فلک، گذشت دودم

سالها اشک دیده پالودم

روزها از طلب نیاسودم