نزل او چون به شرط فرمودم

خواندم و حشمتش بیفزودم

روز تا روز قدرش افزودم

آهنی را به زر بر اندودم

چون از آن ماندگی برآسودم

شکر کردم که بهترک بودم

من بدان گفته هیچ نفزودم

که‌آرزومند آن سخن بودم

دست بر سیم ساده میسودم

سخت می‌گشت و سست می‌بودم

من که شکر به دُر درافزودم

وآن در و آن شکر به هم سودم

من که مهره به خود برآمودم

سر به مهر رضای او بودم

در جستن جام جم جهان پیمودم

روزی ننشستم و شبی نغنودم

ز استاد چو وصف جام جم پرسیدم

آن جام جهان نمای جم، من بودم

تا عشق تو را به جان ربودم

بی درد تو یک نفس نبودم

از روز ازل هنوز مستم

وز شوق الست در سجودم

گفتی که جمال خود نمایم

[...]

تا عشق تو سوخت همچو عودم

یک ذره نماند از وجودم

تا بگذشتی چو باد بر من

بر خاک فتاده در سجودم

یک لحظه ز تو نمی‌شکیبم

[...]

عمری چو فلک ز تگ نمیفرسودم

تا همچو زمین کنون فرو آسودم

صدباره همه گرد جهان پیمودم

چندان که شدم، حجاب من، من بودم

چنین گفت او که من شفقت شنودم

ولی بر هیچکس مُشفق نبودم

چو بوی او ز جان خود شنودم

شدم زنده اگرچه مرده بودم

ز یوسف لاجرم بوئی شنودم

که من خود بندهٔ یعقوب بودم

بسی رفتم هم آنجا ام که بودم

نمی‌دانم کزین رفتن چه سودم

ملایک را به حضرت ره نمودم

بهر سرگشتهٔ او دَر گشودم

من این نکته ز درویشی شنودم

که گفت اندر طواف کعبه بودم

تو خود دانی که چون من آن شنودم

دهن بربستم و خاموش بودم

ولیکن من بدل او را نبودم

ضرورت را نفاقی مینمودم

چه دستانها که دست اینجا نمودم

ور اسرار از آن فارغ گشودم