تو گفتی جادوی چهره نمودش

به یک دیدار جان از تن ربودش

بر آن دیدار خرسندی نبودش

فزونی جست اندوهان نمودش

دگر باره نوازشها نمودش

به نیکو و ستایش بر فزودش

تا بکرد آنچه کردنی بودش

لیک زان فعل بد نبُد سودش

باد هردم برای مقصودش

شکّر شُکر بر سرِ جودش

به هر سالی که دولت می‌فزودش

خرد تعلیم دیگر می‌نمودش

ولی چون عشق دامن‌گیر بودش

دگر بار از ره عذر آزمودش

که سیاره چه شب‌بازی نمودش

تک طیاره چون اندر ربودش

ولی چون بخت روباهی نمودش

ز شیری و جهان‌گیری چه سود‌ش‌؟

پری‌پیکر نوازشها نمودش

به لفظ مادگان لختی ستودش

از هر مثلی که یاد بودش

پندی پدرانه می‌نمودش

غم بسی خورد و جای غم بودش

که سیه گشت خانه زان دودش

یکایک انبیا را دست جودش

یقین تشریف داد و ره نمودش

مگر موری نیامد پیش زودش

که تلی خاک پیش خانه بودش

ز بس کژی که زلف او نمودش

سر یک راستی هرگز نبودش

بجای آورد آنچ افتاده بودش

همی بایست مرگ خویش زودش

ولیکن کار چون افتاده بودش

نبود از خجلت و تشویر سودش

درآمد آتشی از عشق زودش

بغارت برد کلّی هرچه بودش

ز عالم جز جَوی حاصل نبودش

بداد و مشک بستد اینت سودش

چو آوردش بسوراخی که بودش

نبودش جای آن اشتر چه سودش