یبوست همچنان او را فرو داشت

بدان تقویم و آن تعدیل کاو داشت

منهج صدق در دو ابرو داشت

مدرج عشق در دو گیسو داشت

منبع رعب درد و بازو داشت

منهج صدق در دو ابرو داشت

صفت شید در دو ابرو داشت

قوّت شیر در دو بازو داشت

شبی برخاست از کینی که اوداشت

زن خواجه یکی طفل نکو داشت

مسیح پاک کز دنیا علو داشت

بسی دیدار دنیا آرزو داشت

چو برخاست از سر صدقی که اوداشت

فدای من شد از بهر نکو داشت

سلیمان با چنان ملکی که اوداشت

به نیروی قناعت می فرو داشت

بسی جوهر به اعزاز و نکو داشت

بدست خویشتن در پیش او داشت

زهی نور جهان پرور که او داشت

که پیشش هر دو عالم سر فروداشت

بغایت موم او نقشی نکو داشت

زهی موم و زهی نقشی که او داشت

چو جانی، شاه صورت را نکو داشت

که آن صورت که با جان داشت اوداشت

رگش از نیش، آوازی نکوداشت

برگ در استخوان گیسوی او داشت

برآورد و بپیش روی او داشت

بت مهروی بیخود، سر فرو داشت

زلیخا با فلک این گفت و گو داشت

که آن برداشت را آمد فرو داشت

به ظاهر با همه گفت و شنو داشت

ولی دل جای دیگر در گرو داشت

شعرش که حلاوتی نکو داشت

هر چاشنیی که داشت زو داشت

بزرگی کرد و مهمان را نکو داشت

چنین دارند مهمان را که او داشت

عرفی که همیشه در سلامت رو داشت

دیدم که عجب جای از آن بد خو داشت

صد بیشهٔ شعله داشت در هر بن مو

صد خوشهٔ ناله بر سر هر مو داشت

مشکی عجب ز گیسو آن ترک ماه رو داشت

من درختن ندیدم مشکی که چین اوداشت

نه پا شناسم از سر نه خیر دانم از شر

درحیرتم که ساقی امشب چه درسبوداشت

دیوانه کرد وبنمود دل را به زلف زنجیر

[...]