ترا یزدان چو این روی نکو داد

به جان من که خود از بهر او داد

خدایگان جهان را طبیب دارو داد

موافق آمد از بهر آنکه نیکو داد

اگر چه روزی موئی بکاست از تن شاه

هزار سال بجسم و روانش نیرو داد

جهان و جان و دل و تنش هر سه باد فدا

[...]

چو دید او روی زن دل را بدو داد

دل وجانش بسوخت و تن فرو داد

مگر داروی بیهوشی بدو داد

چو کودک خورد حالی تن فرو داد

چودیدش فخر رو تن را فرو داد

همه جانش برفت و دل بدو داد

یکی همیان زر خادم بدو داد

ستد چون بدره شد تن را فرو داد

جهان افروز حسنا را بدو داد

چو خسرو دید او را تن فروداد

اگرچه شاه بیدل دل بدو داد

ولیکن در صبوری تن فرو داد

بی خیانت این نصیحت از وداد

می‌نماییمت مگرد از عقل و داد

به عالم پنج نوبت چون فرو داد

مسیحا از فلک نوبت بدو داد

خان حاتم دل جم جاه که جبار جلیل

هرچه از بدو ازل داد باو نیکو داد

از زرو گنج ملوک آن که به صد بنده دهند

آن سخن سنج به یک بنده مدحت گو داد

بود از دولت آن مالک مملوک نواز

[...]

ز صابر بشنو آن پاسخ که او داد

که بس کام از لبش زان گفتگو داد

لبش چون جلوه ی این گفتگو داد

مرا گریه، قضا را خنده روداد

بی دل نشد ار دل به بت غالیه مو داد

گویی مگر آن دل که ز من برد به او داد

سخته ست دل غیر وگر از ننگ نگویی

برگشتن مژگان تو گوید که چه رو داد

شایسته همین ما و تو بودیم که تقدیر

[...]

روزی اندر پیشگاه عدل و داد

داشت جا بر روی اورنگِ وِداد