بسی رنج بردی و دل سوختی

هنرهای شاهانم آموختی

چو گرسیوز آن آتش افروختی

از افروختن مر مرا سوختی

اگر چشم شادیت بر دوختی

روان را به آتش چرا سوختی

به دانگی مرا دوش بفروختی

همی چشم شاگرد را دوختی

چو گویی همان گوی کموختی

به آموختن درجگر سوختی

ز دانندگان دانش آموختی

دلش را بدانش برافروختی

بپرسید چندی که آموختی

روان را به دانش بیفروختی

همی زر بر چشم بر دوختی

جهان را به دینار بفروختی

سراسر سپد کوه بفروختی

پرستنده و دژ همی سوختی

به جانش همی آتش افروختی

بر آتش دلش هر زمان سوختی

که فرزند خود را تو بفروختی

به ننگ اندرون دوده اندوختی

به زخم از سنان آتش افروختی

به یک تیر ده درع بر دوختی

ز دندان به زخم آتش افروختی

درخت و گیاها همی سوختی

ندانی که باتش تنت سوختی

ترا هم به دستت کفن دوختی

ز تیزی یکی آتش افروختی

دو چشم من و زال زر سوختی

تنش را زپیکان چو بردوختی

ز سوفار بر خون او سوختی

بکشتی و ایوان او سوختی

ز شهرش چنان آتش افروختی

ز پیکان تیر آتش افروختی

وزآن چوب بیشه همی سوختی

برآن تیزی آتش برافروختی

که گر کوه بودی تنش سوختی

هر آنچ از پدر مایه اندوختی

گزارش‌کنان در وی آموختی